மிட்பரின் இல்லம்

திருச்சி பாலக்கரையில் பழைய கோயில் வீதியில் அமைந்திருந்தத "கருணை இல்லம்'. என்ற அருணின் வீடு

கிறிஸ்துமஸ் இரவு என்பதால் வீடு முழுவதும் வண்ண விளக்குகளாலும், மாடியில் தொங்கிய பெரிய நட்சத்திரத்தாலும் ஜொலித்துக் கொண்டிருந்தது. வீட்டின் உள்ளே மேஜை முழுக்க விதவிதமான கேக்குகளும், நெய் மணக்கும் பிரியாணியும் தயாராக இருந்தன. உறவினர்கள் அனைவரும் புத்தாடை உடுத்திச் சிரித்துப் பேசிக் கொண்டிருந்தனர்.

ஆனால், அந்த வீட்டின் இளைய மகன் அருண் மட்டும் ஏனோ அமைதியாக இருந்தான். அவன் இன்று பெரிய தொழிலதிபர், கைநிறையப் பணம், பல லட்சங்களில் வருமானம். ஆனாலும், அவனது கண்கள் மட்டும் வாசலையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தன.

அவன் தந்தை ஆரோக்கியராஜ், ஒரு மூலையில் அமர்ந்து தன் பேரப்பிள்ளைகளுக்கு கேக் ஊட்டிவிட்டுக் கொண்டிருந்தார். அந்தச் சிரிப்பிற்குப் பின்னால் ஒரு பெரும் வடு இருப்பதை அருண் அறிவான். இருபது ஆண்டுகளுக்கு முன்பு நடந்த அந்தச் சம்பவம் இன்றும் அணையாத நெருப்பாய் அவர் நெஞ்சில் இருந்தது.

அருணின் மூத்த அண்ணன் தாமஸ், அன்று இதே போன்ற ஒரு கிறிஸ்துமஸ் இரவில்தான் தந்தையிடம் சொல்லாமல் அவரது சட்டைப் பையிலிருந்து சில ஆயிரம் ரூபாய்களை எடுத்துக் கொண்டு ஓடிப்போனான். வறுமை வாட்டிய அந்தக் காலத்தில், அது மிகப்பெரிய துரோகமாகக் கருதப்பட்டது.

 "இனி அவன் என் மகனே இல்லை" என்று அன்று தந்தை கதவைச் சாத்தினார். பல வருடங்களாகத் தாமஸ் எங்கிருக்கிறான் என்றே யாருக்கும் தெரியாது.

அருண் ரகசியமாகத் தன் அண்ணனைத் தேடத் தொடங்கினான். பல மாதத் தேடலுக்குப் பிறகு, பக்கத்து ஊரில் ஒரு சிறிய லாரி ஷெட்டில் கூலி வேலை பார்த்துக்கொண்டிருந்த தாமஸைக் கண்டுபிடித்தான்.

அருண் தன் காரை எடுத்துக் கொண்டு கிளம்பினான். ஒரு மணி நேரத்திற்குப் பின், கார் அந்தோணி இல்லத்தின் முன்னே வந்து நின்றது. அருண் முதலில் இறங்கினான்; பின்னால் நரைத்த முடியுடன், அழுக்கு வேட்டி அணிந்த ஒரு உருவம் மெல்ல இறங்கியது.

வீட்டின் உள்ளே சிரிப்பொலிகள் சட்டென்று அடங்கின. ஆரோக்கியராஜ் தன் மூத்த மகனைப் பார்த்ததும் கையில் இருந்த கேக் தட்டை நழுவ விட்டார். தாமஸ் மெல்ல நடந்து வந்து தந்தையின் காலடியில் அப்படியே விழுந்து கதறினான்.

"அப்பா... அன்னைக்குத் தெரியாம செஞ்ச அந்த ஒரு தப்புக்காக இருபது வருஷமா ஊர் ஊரா அலைஞ்சுட்டேன். நிம்மதியே இல்லைப்பா... என்னை மன்னிச்சு ஏத்துக்கோங்கப்பா!" என்று அவன் கதறிய சத்தம் அந்தப் பெரிய வீட்டின் சுவர்களில் மோதி எதிரொலித்தது.

உறவினர்கள் அனைவரும் ஒருவிதமான தயக்கத்துடன் ஆரோக்கியராஜைப் பார்த்தனர். அவர் கண்கள் சிவந்தன, உதடுகள் நடுங்கின. மெல்லக் குனிந்து தன் மகனின் தோள்களைப் பற்றித் தூக்கினார்.

"இருபது வருஷத்துக்கு முன்னாடி போனது என் மகன் இல்லை... ஒரு சில ஆயிரம் ரூபாய்கள் தான். ஆனா இன்னைக்கு என் தம்பி (அருண்) எனக்காகத் தேடிப்பிடிச்சு என் மகனையே கொண்டு வந்துட்டான். இதைவிடப் பெரிய சந்தோஷம் இந்த அப்பனுக்கு வேறென்ன வேணும்?" என்று சொல்லி தாமஸை மார்போடு அணைத்துக் கொண்டார்.

அருண் புன்னகையோடு ஓரமாய் நின்று இதைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். மேஜையில் இருந்த கேக்குகளையும் இனிப்புகளையும் விட, அங்கே ஓடிய கண்ணீரும், இரண்டு இதயங்கள் ஒன்று சேர்ந்த அந்த மௌனமுமே அந்த கிறிஸ்துமஸ் இரவின் மிகப்பெரிய விருந்தாக அமைந்தது.

இயேசுவின் பிறப்பு மன்னிப்பை முன்னிறுத்துகிறது என்றால், அந்த மன்னிப்பைத் தன் வீட்டிலேயே நிகழ்த்திக் காட்டிய திருப்தியில் அருண் அந்த நட்சத்திரத்தைப் பார்த்துப் புன்னகைத்தான்.

___

ஜனனி அந்தோணி ராஜ் திருச்சிராப்பள்ளி